جامعه شناسی سیاسی پدیده ترور پس از انقلاب اسلامی ایران (1362-1357)

ترور در لغت به معنی ترس و وحشت است. تروریسم اقدام سازمان یافته ی گروهی از افراد برای ایجاد رعب و وحشت در بین مردم و اقدامی ترس آفرین، وحشت انگیز، غیر قانونی، غافلگیرانه و پنهانی است که با کشتن مخالفان سیاسی و تخریب فیزیکی آن ها از راه و روش های خشن انجام می گیرد.جامعه ی ایران همواره در تاریخ معاصر خود با پدیده ی شوم ترور، خشونت و تروریسم دست و پنجه نرم کرده است. انقلاب اسلامی ایران در سال 1357، یکی از نقاط عطف مهمّ تاریخی ایران است که شاهد کشمکش های سیاسی و اقدامات تروریستی گروه های معارض و تندرو بوده است. یافته های پژوهش حاضر نشان می دهد، که انقلاب اسلامی ایران متشکّل از گروه ها، سازمان ها و افراد مختلفی بوده که علیرغم منافع متفاوت و ایدئولوژی و آرمان های بعضاً متعارض به منظور نابودی نظام مستقر، و ایجاد نظام سیاسی و اجتماعی جدید به یکدیگر پیوستند. امّا با فروپاشی قدرت قدیم و انتقال قدرت به نیروهای جدید و با اشکار شدن تعارضات بالقوّه ی موجود در حرکت انقلابی، این پیوند دچار گسست شد و ائتلاف موقّتی گروه های آن از بین رفت. بدین ترتیب جنبش مزبور به نیروها و گروه های تشکیل دهنده اش تجزیه شده و مرزبندی جدیدی شکل گرفت. سوال اصلی ما در این پژوهش این است که چندپارگی های فرهنگی-ایدئولوژیکی چه تأثیری در شکل گیری و گسترش پدیده ی ترور در سال ها ی اوّلیّه پس از انقلاب داشته است؟ به نظر می رسد فرضیه ی ما در این پژوهش می تواند این باشد که بین چندپاره گی ایدئولوژی فرهنگ های سیاسی رقیب و پدیده ی ترور و خشونت بین سال های1362-1357، رابطه ی معناداری وجود دارد. با این وصف هدف اصلی این رساله بررسی و مطالعه ی ریشه های اجتماعی- ساختاری واگرایی نیروها و گروه های سیاسی و شکل گیری پدیده ی خشونت و ترور در سال های اولیّه پس از انقلاب اسلامی ایران می باشد. بنابراین تلاش می گردد از منظر جامعه شناسی سیاسی و تاریخی و با بهره گیری از روش توصیفی- تحلیلی با استفاده از منابع کتابخانه ای و اسنادی این موضوع مورد بررسی و تحلیل قرار گیرد.